Pan i Władca miał mieć w poniedziałek operację biodra. Odwołano. Jeszcze chodzi, ale ledwo. Moja mama jest w ZOL i nie mogę się z nią dogadać, bo ma demencję i niczego wiążącego przez telefon nie mogę się od niej dowiedzieć, a już na pewno nie mogę się dowiedzieć, co mam z nią zrobić od 12 stycznia, kiedy ją wypiszą z ZOL, a ja znowu będę mieć biegunkę ze stresu.

Mnie od wielu tygodni boli nerka, boli bardziej i bardziej i właśnie zakończyłam noc zwijania się z bólu. Nie mam się do kogo zwrócić, chyba że za pieniądze, których nie mam na ten cel, więc kupuję sobie leki rozkurczowe, które tylko trochę pomagają.

Moje dziecko pracuje w szpitalu, prywatnym wprawdzie, ale jednak. Nie widziałam jej od dwóch miesięcy i już odwołałyśmy wspólne święta. Muszę zdobyć pracę = kasę, bo nie mam żadnych dochodów, a oszczędności się kończą po wielomiesięcznych opłatach za opiekę nad mamą, która naprawdę już nie czai i ma debet na koncie w wysokości 1500 zł, ale to pewnie jest niewiele w porównaniu z tym, czego doświadczają inni, bo ja przynajmniej mam co jeść i jest mi ciepło w dupę i mogę iść z psem do veta na szczepienia. A artyści, którzy nikogo nie (z)bawią dostają setki tysięcy i to jest piękne i sprawiedliwe, bo jacyż są potrzebni i wspaniali. Pracy nie dostanę, bo nic nie umiem i ogólnie nie ma rekrutacji, oprócz ratowników medycznych i lekarzy. Jestem świetnym lekarzem, ale nikt o tym nie wie, więc z pracy nici.

Wprawdzie nie mam siły rano wstać, bo chyba zaczynam mieć depresję (punkty za składnię) i boli mnie codziennie już nie tylko noga, ale jeszcze i nerka, choć noga jakby mniej, bo nerka teraz rządzi, ale jednak wstaję i przytulam psa i całuję Pana i Władcę i nawet próbuję żartować, ale najchętniej leżałabym i myślała o końcu tych wszystkich okropnych rzeczy, które się dzieją i kiedy mówię o końcu, to myślę o końcu takim, który kończy wszystkie okropne rzeczy i pozwala odpocząć. Już nawet wyjechać mi się nie chce, bo nie mam siły i nie mam co zrobić z moją matką, która kiedyś była miła i fajna, a teraz niszczy mi życie (wyrazy potępienia i niechęci do mnie proszę zamieszczać poniżej w godzinach od 7 – 22, bo potem idę spać).

Cieszę się, że niektórzy z was (nas) mają jeszcze dość poczucia humoru, woli walki, fizycznej siły i dobrego spojrzenia na rzeczywistość i że mogę was odwiedzać zdalnie (co to za słowo do diabła?) i myśleć sobie, że jeszcze jest jakieś normalne życie. Pozdrawiam.

Pod Spodem: Ku pokrzepieniu serc – reklama, ale nie namawiam do zakupu

Wiem, wiem, tyle się dzieje arcyważnych rzeczy, tyle bitew do wygrania, tyle słów do wykrzyczenia, plakatów do namalowania, tak wiele pisu do obalenia, kłótni do przeprowadzenia i tak dalej, ale nie mogę przemilczeć spraw bardziej ulotnich, antysmutkowych i czarodziejskich.

Pierwsze CiP wymyśliła Fuscilka (chyba ja wymyśliłam skrót, choć może się on nie podobać konserwatywnej części społeczności). Natychmiast Ciepłe i Puchate zostało przygarniete przez wszystkich potrzebujących i rozproszyło się po świecie jak dobra nowina. Nie można się oprzeć uczuciu przytulności, kiedy dostaje się Ciepłe z Puchatym, nie można się nie uśmiechnąć i nie poczuć się lepiej choć przez chwilę malutką. Ja tak mam i myślę, że nie jestem osamotniona w tym odczuciu.

Ale oto zjawił się Piotr, zwany Skowronem, który nie znając zapewne genezy pierwszego CiP, wymyślił, że ten skrót oznacza Całuski i Przytulaski, co jest jedną z najsłodszych rzeczy, które facet na przestrzeni wieków skompilował (obok poezji lirycznej, pralki i odkurzacza).

Dobra, nie zawracam głowy. Ja tak poza trybem.

Oni tak wrzeszczeli do nas przez długi czas po objęciu władzy przez miłościwie nam panujących. My siedzieliśmy cicho, byliśmy grzeczni, kulturalni i cisi. Ale teraz to jest wojna, naprawdę. Dziewczyny Gileadu przekroczyły granicę i nie zamierzają odpuścić. I pokazały swoją siłę. Więc popaprańcy w sukienkach i wy sadyści z Konfederacji i pisiorskie szmaty – wypierdalać.

Minęło już prawie dwa miesiące od mojego ostatniego postu, a ja dalej nie wiem o czym napisać. Głowę mam pustą jak durszlak (pusty), dni mijają wściekle szybko, wieczorami zaczyna pachnieć jesienią, Panu Psu coraz trudniej podnieść pupę z podłogi, bo starość go dopada, ogród wyglada jakby nikt się nim nie zajmował od kilku lat, choć nie zajmujemy się nim dopiero od roku. Nawet seriali w necie nie oglądam, jakbym się chciała ukarać za bezsensowny żywot. Nawet chęć ucieczki mi się zmniejszyła, pewnie zaczyna mi brakować instynktu samozachowawczego.

Kuśtykam po domu, opierając się na jednej (!) kuli, co jest wielkim sukcesem. Porzuciłam balkonik (hura!), ale czuję się niepewnie i ciągle szukam oparcia w meblach, ścianach i grzbiecie psa, jeśli jest pod ręką. Ciągle czuję lekkie kłucie w prawym boku, na które poskarżyłam się lekarzowi, ale nie zwrócił na to uwagi, bo przecież nie ma obowiązku mnie leczyć, skoro nie mam covid.

Jedna z niewielu dobrych rzeczy to ta, że nie mamy oczka wodnego i miłościwie nam panujący nie będą nam mogli zabrać ziemi pod pozorem zapobiegania suszy. Ale może wymyślą inne prawo, które pozwoli na zabranie nam innych rzeczy.

Żeby nie było depresyjnie – zamieszczam jedną z najbardziej genialnych reklam, jakie kiedykolwiek widziałam. Dla tych, którzy nie znają klasyki kina: powiązanie z filmem „Egzorcysta” Williama Friedkina z 1973 roku jest nieprzypadkowa i zamierzona:

No i tradycyjnie: ***** ***

Wasza Ewa