Czwarty tydzień okazał się cudem natury. Słońce świeciło od rana do wieczora, przez brudne szyby wpadało mnóstwo światła i wykurzało z domu zapach pleśni i mokrych kudełków Pana Psa. Pleśn odkryłam przypadkiem w starym kredensie, szczelnie zamkniętym w dolnej części, bo pustym i zaimpregnowanym jakimś przedwojennym olejem. Pleśń była biała i mięciutka i zmusiła nas do podróży do sklepu z produktami niszczącymi pleśń. Kredens, służący w swej górnej części za bibliotekę został uratowany.

Pogoda skłoniła nas do wystawienia nosa dalej – pojechaliśmy nad morze, chyba pierwszy raz od dwóch lat. Morze niedaleko nas objawia się niewielką plażą, zimnym wiatrem wiejącym zawsze, ogromną przestrzenią pokrytą trawą i dziesiątkami statków wpływających i wypływających przez ujście Elby (Łaby), zmierzających do i z Hamburga. Wyglądają jak małe miasteczka z wysokimi domami. Niestety, na razie nie mogę pokazać, bo telefon nie chce oddać zdjęć. W każdym razie nad morzem wiało straszliwie, kiedy siedziałam na ławce na szczycie wału przeciwpowodziowego, a Pan i Władca spacerował energicznie wśród tłumów nad wodą.

Piąty tydzień był rozpaczliwą próbą pogodzenia się z losem i pozostawienia mojego domku do następnego pobytu. Dopiero skończyłam zmiatanie pajęczyn, dopiero przycięłam bluszcz włażący do okien i udobruchałam dziko rosnącą lawendę, a już trzeba wracać… W ostatni dzień przed wyjazdem zjawił się długo oczekiwany pan Drwal, który zgodził się niedrogo ściąć stare drzewo chylące się niebezpiecznie na stronę sąsiada. Ściął je na wysokości dwóch metrów, zostawiając pień opleciony szalonymi pnączami. Drzewo okazało się być jakąś prehistoryczną hybrydą dającą jabłka o smaku gruszki i wszyscy żałowali, że już go nie ma, ale co by było, gdyby przewróciło się na pana Wulfa?

Powyżej: fragment domku dla ptaków, który był na ściętym drzewie i został omalże pożarty przez pnącza.

Czwartego września wyruszyliśmy na wschód…

Pod Spodem:

zainteresowanych informuję, że na moim drugim, podróżniczym blogu są nowe wpisy, nareszcie 🙂

http://www.distantcruise.video.blog

„Tonąc w srebrzystym ócz twoich błękicie,
Pod stopy twoje rzuciłbym me życie,
A razem żądzę uczuwam szaloną
Zabić cię jednym oczu moich błyskiem,
Bo wolałbym cię śmierci poślubioną
Widzieć, niż z innym splecioną uściskiem…” K. Przerwa – Tetmajer

Nie, nie, nie, żadnych uścisków, żadnego rzucania pod stopy i żadnych żądz. Tak mi się ten wierszyk przypomniał a propos… Jutro o szóstej rano wyjeżdżam na potencjalną operację oka, która potencjalnie ma mi przywrócić poprawne widzenie. „Przywrócić” to nie jest właściwe określenie, skoro właściwie od pół wieku tego poprawnego widzenia nie posiadam.

Jeśli sie zakwalifikuję, to wszczepią mi odpowiednią soczewkę i będę mogła… widzieć lepiej? Nie będę potrzebować okularów? Czytać dłużej niż 20 minut? Jeszcze nie wiem. Jeśli się nie zakwalifikuję, to zobaczę Ostravę i tyle.

Dam znać. A oczy mam piwne, cokolwiek to znaczy, choć wolałabym, żeby były koniakowe, albo chociaż burbonowe.

Pan i Władca pojechał dziś do dentysty, długo nie wracał, zadzwoniłam… Powiedział, że jest w karetce i nie może rozmawiać, bo jedzie do szpitala.

Wiem tylko, że zatrzymał się przed pasami, żeby kogoś przepuścić i wtedy wjechał w niego rozpędzony samochód, przepchnął go przez pasy i …

… i teraz jedzie na prześwietlenie, bo nie może oddychać.

Życie, żeby ty dupę miało…

UPDATE:

Wraca do domu, mówi, że nie jest tak źle, ale nie wiem, czy wie, że jutro dopiero zaczną go boleć mięśnie i nie będzie mógł ruszyć głową, chyba że zdejmie ją sobie z szyi. Ufff… Tylko samochód nieźle ucierpiał, ale jak napisała Magdissima, „się wyklepie”

Dziękuję, jesteście niesamowite. Miałam rację: najważniejsze są teraz moje blogowe przyjaźnie. Luv ya all!

Mam wrażenie, sądząc po treści różnych krajowych informacji, że na świecie są tylko polskie święta wraz z entourage, demonstracje, ***** *** i sam PiS i kwarantanna narodowa, biedne gwiazdy ekranu, które nie mają za co przeżyć grudnia i widoki pustych wyciągów narciarskich. Czasem usłyszę coś o chorym Prezydencie Francji i nowym Prezydencie USA, ale to też za sprawą złożenia życzeń przez „naszego” prezydentusia. A przecież na świecie dzieją się rzeczy okropne i straszliwe, ale też piękne i ciekawe. Zresztą, znacie, to posłuchajcie:

Dzisiaj jest ostatni dzień żydowskiego Święta Świateł, czyli Chanuka. Żydowskie święta dzieją się na radosne i smutne, przy czym ogromna większość to święta smutne, więc Święto Świateł חנוכה jest jednym z niewielu wyjątków. Chanuka jest świętem corocznym i upamiętnia poświęcenie Świątyni Jerozolimskiej po tym, kiedy wstrętny Grek Antioch (czwarty zresztą), chcąc zmusić Żydów do porzucenia ich religii ową Świątynię złupił i zamienił na przybytek Zeusa. Potem było powstanie Machabeuszy, które doprowadziło do odzyskania Świątyni i ośmiodniowego festynu radości. Dlaczego ośmiodniowego? Ponieważ w zrujnowanej Świątyni znaleziono tylko jeden dzban oliwy, który normalnie wystarczał na jeden dzień palenia rytualnego światła, ale tym razem światełko paliło się przez dni osiem! Taki mały cud.

Chanuka, jak wiele judajskich świąt jest świętem ruchomym. W tym roku przypada między więczorem 10 grudnia, a dzisiejszym wieczorem. Światełka zapala się w specjalnym chanukowym dziewięcioramiennym świeczniku, zwanym chanukia. Pierwszego wieczoru – jedno światełko, drugiego – dwa, później po jednym, aż do ósmego dnia. Trzeba je zapalać od lewej do prawej strony, i stawiać na zewnątrz, albo chociaż na oknie. W czasie palenia światełek (co najmniej półtorej godziny dziennie) odmawia się modlitwę, a kobiety (uwaga!) powinny się powstrzymać od pracy.

Wśród żydów aszkenazyjskich (bo jak wiecie naród Żydowski dzieli sie na Aszkenazyjczyków i Safardyjczyków), zwłaszcza tych żyjących w Ameryce jest zwyczaj obdarowywania się prezentami każdego wieczoru Chanuki. Pomyślcie, ile prezentów trzeba kupić, żeby obdarować członków choćby niewielkiej rodziny! Ale też ile prezentów się dostaje – te wszystkie nikomu niepotrzebne drobiazgi, warte często mniej niż jednego dolara! Wiem, bo uczestniczyłam. W Izraelu nie ma tej tradycji, jedynie dzieci dostają więcej słodyczy.

Jak każde święto, również to ma swoje tradycyjne potrawy. Najbardziej popularne są placki ziemniaczane z cebulą, podawane z kwaśną śmietaną, zwane latkes. Smaży się rodzj pączków nadziewanych dżemem owocowym (sufganiyot).

Służę przepisami.

PS. Nie jestem ekspertem w sprawach Żydów i ich zwyczajów, ale przez wiele lat mieszkałam wśród Żydów (w tym Chasydów), miałam wśród nich wielu znajomych i przyjaciół (nie wśród Chasydów, tylko wśród tych normalnych). od dawna interesuję się ich historią i zwyczajami i jestem jedyną znaną mi osobą, która wie mnóstwo na ten temat i dlatego pozwoliłam sobie zamieścić ten post. Lechajim! לְחַיִים!

To powyżej to mój tort urodzinowy in spe (hihihi), czyli Aston Martin DBS59. Nie czas umierać – to moje hasło urodzinowe. Bo mam dziś urodziny, niestety. Wiem, że mi dobrze życzycie i dziękuję bardzo za waszą życzliwość, sympatię, wsparcie, dobre słowa, poczucie humoru, uwagę, serdeczność i za wiele innych rzeczy.

Wasza Ewa

Pod Spodem: korelacja z niejakim Bondem, Jamesem Bondem zamierzona.

Jeśli ktos nie wie, niech wygoogluje.