Dziewczyny, jeśli chcecie ugruntować cnoty niewieście, to pamiętajcie:
Jeśli facet mówi, że coś naprawi, to naprawi. Nie trzeba mu o tym przypominać co 6 miesięcy.
*
Dom jest tam, gdzie nie trzeba nosić stanika.
*
Nie przejmuj się tym, co ludzie o tobie myślą. Nie robią tego zbyt często.
*
Zbalansowana dieta, to ciastko w każdej ręce.
*
Jeśli twój facet chce śniadanie do łóżka, to niech śpi w kuchni.
*
Za każdym człowiekiem sukcesu stoi kobieta. Za każdą kobietą sukcesu stoi ona sama.
*
„Miejsce kobiety jest w kuchni…gdzie siedzi wygodnie, popijajac dobre wino I przyglada sie, jak jej wybrany mężczyzna dla niej gotuje” Tessa
*
„Jeżeli wciąż nie poznałaś mężczyzny, u boku którego chciałabyś się zestarzeć, nie przejmuj się. Bez mężczyzny też sie zestarzejesz. Może tylko później” Maria Czubaszek
*tytuł filmu o Jamesie Bondzie „Tylko dla twoich oczu” z 1981 roku, 12 film o agencie 007
Było tak:
6:15 – piątek, 25 czerwca, busik podjeżdża pod dom, pakujemy się do środka (Pan i Władca oraz ja) i o 8:15 jesteśmy pod kliniką w Ostravie.
9:00 – zaczynają się badania za pośrednictwem sześciu różnych urządzeń, w których świecą różnokolorowe światełka, albo widać malutkie domki i balony. Dowiaduję się, że mam astygmatyzm i zaćmę na prawym oku. Pan doktor każe mi następnie czytać literki, z których widzę tylko te do trzeciego rzędu i w dodatku tylko ich obrzeża.
11:20 – wizyta u doktora, który kieruje na operację (lub nie kieruje). Pan i Władca już skierowany, też ma zaćmę i ma dostać soczewkę, która poprawi mu widzenie. Mnie robi dodatkowo usg oka i wzywa innego lekarza, gadają szybko po czesku, zbyt szybko żebym mogła zdozumieć, ale kilka razy słyszę słowo „dziwne”. Potem tłumaczy mi, że zoperują zaćmę i wszczepią najprostszą soczewkę, ponieważ „waśz mózg nie pracuje razem z okiem”. Znaczy mam uszkodzony nerw i nawet najdroższa soczewka niczego nie naprawi.
12:15 – PiW już po operacji, jak cała reszta dostał opatrunek na oko i twierdzi, ze nic nie bolało. Wchodzę na salę operacyjną w specjalnym ubranku, pan doktor, ok. 2 metry wzrostu, z wielką, czarna brodą zapakowaną w siatkę wita się ze mną serdecznie. Układają mnie poziomo na fotelu i na bieżąco informują o wszystkim, co będą robić. Specjalna cerata na oko, polewają obficie znieczuleniem, tną oko, usuwają zaćmę (nieprzyjemne), umieszczają soczewkę, mówią co mogę czuć, poruszają nią na boki, żeby się uleżała prawidłowo (nieprzyjemne), leją krople, widzę niesamowite kolory i wielkie światło, kolory głównie intensywnie niebieski i różowy, zamykają nacięcia (trochę boli), mówią, że to koniec i ze wszystko poszło prawidłowo. Pan Doktor dziękuje mi za operację (???!!!), ja dziękuję jemu, pytam, czy usunęli mi przy okazji zmarszczki, wszyscy się śmieją, pan Doktor informuje mnie, że nie usunęli mi zmarszczek. Pielęgniarka odprowadza mnie do wyjścia i sadza na krzesełku. Minęło niecałe 10 minut.
13:30 – jesteśmy w hotelu w Chałupkach, niecały kilometr od granicy. Wszyscy goście mają zakryte jedno z oczu. Wszystko w porządku, czuję tylko, że mam jakieś badyle pod powieką, które swędzą i drażnią. Rzucam się na wyro i zasypiam.
8:20 – sobota, jesteśmy z powrotem w klinice. Opatrunki zdjęte, oka zakropione. Pan i Władca nie może uwierzyć, że z minus 7,5 dioptrii ma teraz minus 2,5. Ja nie mogę uwierzyć, że wyrażniej widzę kolory i bardzo razi mnie światło, a poza tym jest gorzej niż było, bo widzę dziwnie i niejednakowo, a poza tym oko do połowy wypełnia mi woda (tak czuję). Pan Doktor mówi, że jest super. Do kontroli za dwa tygodnie. Na shledanou i ahoj.
13:20 – już w domu.
I tyle. Wody w oku już nie mam, ale nie widzę dobrze. Akomodacja za bardzo nie działa, czasem widzę mglisto, cały czas chodzę w ciemnych okularach i zakrapiam 5 razy dziennie. Jeszcze tydzień do wyjazdu, zobaczymy. Pan i Władca będzie miał naprawione drugie oko i wtedy zobaczy, jak wygladam naprawdę 😉
Dziękuję wszystkim za życzenia, trzymanie kciuków i i serdeczności. Nawet trochę ślepa was kocham.
„Tonąc w srebrzystym ócz twoich błękicie, Pod stopy twoje rzuciłbym me życie, A razem żądzę uczuwam szaloną Zabić cię jednym oczu moich błyskiem, Bo wolałbym cię śmierci poślubioną Widzieć, niż z innym splecioną uściskiem…” K. Przerwa – Tetmajer
Nie, nie, nie, żadnych uścisków, żadnego rzucania pod stopy i żadnych żądz. Tak mi się ten wierszyk przypomniał a propos… Jutro o szóstej rano wyjeżdżam na potencjalną operację oka, która potencjalnie ma mi przywrócić poprawne widzenie. „Przywrócić” to nie jest właściwe określenie, skoro właściwie od pół wieku tego poprawnego widzenia nie posiadam.
Jeśli sie zakwalifikuję, to wszczepią mi odpowiednią soczewkę i będę mogła… widzieć lepiej? Nie będę potrzebować okularów? Czytać dłużej niż 20 minut? Jeszcze nie wiem. Jeśli się nie zakwalifikuję, to zobaczę Ostravę i tyle.
Dam znać. A oczy mam piwne, cokolwiek to znaczy, choć wolałabym, żeby były koniakowe, albo chociaż burbonowe.
Ciągle czekam, żeby wyjechać do Krainy Deszczowców tak solidnie, na stałe, albo chociaż na długo. Wreszcie się tam zadomowić, zacząć pielęgnować ogródek, kupić zapas mąki, majonezu i dżemu, a nie przywozić jakieś resztki, które mają wystarczyć na dwa tygodnie. Tęsknię za rzeką, za nieskończoną przestrzenią pól, które zmieniają się wraz z porami roku, widokiem potężnych wiatraków na horyzoncie i za spokojem z dala od pisu, kleru i szalonych pomysłów D. Zmiany.
Los robi wszystko, żebym nie mogła tak po prostu tam jechać i zostać i przekonać się, po latach wędrówki po świecie, czy to jest wreszcie moje miejsce na ziemi. Bo Pan i Władca musi najpierw przejść na emeryturę. Bo złamana noga i fakt, że do tej pory nie chodzę bez bólu. Bo moja Mama i wszystko co się z nią stało i dzieje do tej pory. Bo epidemia i jej wszelkie konsekwencje. I tak od lat.
A przecież właściwie jestem spakowana, a większość moich ciuchów i nawet kalosze są już tam. Bo w czasie krótkich pobytów sadziłam kwiaty i plewiłam niebotyczne zielsko, a teraz po kwiatach nie ma już śladu, choć może lawenda przetrwała. Bo nawet zapisałam się na kurs niemieckiego i uczyłam się pilnie przez pół roku, ale teraz, po dwóch latach już nic nie pamiętam. Bo wszystkim dawno powiedziałam, że się wyprowadzam, a teraz kiedy spotykam znajomych, oni dziwią się, że wciąż tu jestem.
Jeśli nic się nie wydarzy (sardoniczne hihihi), to jedziemy w sierpniu, być może na miesiąc. Postanowiłam niedawno, że znowu zacznę się uczyć języka, ale dziś przypomniałam sobie anegdotkę dotyczącą Jana Himilsbacha, który kiedyś dostał propozycję zagrania w amerykańskim filmie. Warunkiem było nauczenie się języka. Pan Jan przemyślał i powiedział: Amerykanie się rozmyślą, a ja zostanę z angielskim jak ch..
Dla Pana Aleksandra Ł. zamieszczam poniższy film. Oczywiście nie musi się pan nim przejmować, ale proszę później nie mówić, że pan nie wiedział i że nikt pana nie ostrzegł.
Pan Pies zaczął utykać na przednią, wielką łapę, większą niż pozostałe trzy, bo ta na którą utykał, spuchła. Vet (już były) stwierdził, że to zwyrodnienie, bo Q. jest już stary itd. Kulał biedak kilka tygodni, aż znaleźliśmy dobrą duszę, która Pana Psa ostrzygła z kilogramów futra i wtedy mogliśmy łapę zobaczyć w całej łapiej okazałości. I już wiedzieliśmy, że to nie tylko starcze zwyrodnienie…
Mr. Dog before grooming – Pan Pies przed strzyżeniem
Załatwiliśmy niskopodłogowy samochód, do którego jakoś udało się włożyć 55 kilogramów Pana Psa i pojechaliśmy do innej kliniki, gdzie Pani Vet spojrzała na łapę i stwierdziła, że łapa ma raka. Zrobiła psu badania, potwierdziła diagnozę i wczoraj Q. został zoperowany. Na szczęście łapę udało się ocalić, ma tylko amputowany palec. Przy okazji Pani Vet usunęła narośl w wielkiego oka i wielki guzek z wiekiej łopatki.
Mr. Dog day after surgical operation – Pan Pies po operacji
Wczoraj po powrocie do domu spał i spał. Dzisiaj wstał, napił się wody, poszedł sam do ogródka, wrócił szybciutko, przekąsił kanapeczkę z kiełbasą i poszedł znowu spać. I będzie dobrze. Czego i wam życzę.
Do zabawy musiały nam wystarczyć patyki, piasek, czasem piłka i trzepak. Graliśmy w klasy, w dwa ognie, w podchody i w gumę i łaziliśmy po drzewach jak małpy. Telewizory były tylko w niektórych domach, ale książki były pięknie ilustrowane i wcale nie bardzo drogie. Nie było epidemii, a do zwalczania przeziębień służył sok z malin i gorąca herbata. Do lasu łaziliśmy sami i nikt nas nie pilnował, a do domu wracało się, kiedy już było ciemno. Żarliśmy niemyte owoce i nikt sie nie zastanawiał, czy coś na nie nasikało. Mieliśmy pozdzierane kolana i łokcie i nikt się nie przejmował, że dostaniemy gangreny, wystarczyło napluć na ranę i przyłożyć liść babki. Jedliśmy byle co, a chleb z cukrem był wielkim przysmakiem i nikt z nas nie był gruby.
Ciuchy często donaszało się po starszych dzieciakach, zresztą nikt nie zwracał uwagi na ubrania, bo nie było na to czasu. Wszyscy mieli trampki albo tenisówki, często odnawiane kredą albo tartą cegłą i dopóki nie spadały z nóg, nie mieliśmy żadnego problemu z modą i trendami.
Nikt nie odprowadzał nas do szkoły, a tym bardziej nie odwoził. Kiedy rano padał deszcz, chlapaliśmy się w kałużach i błocie i nikt nie zmieniał nam skarpetek, więc siedzieliśmy z mokrymi stopami i nikt od tego nie umarł. Nie mieliśmy kieszonkowego, choć czasem udało się wyprosić od rodziców dwa złote na ciastko, a ulubionymi łakociami były dropsy i oranżada w proszku, która wysypywało się na dłoń i pluło, żeby zaczęła się pienić.
Wyrośliśmy na ludzi, choc nikt nas w zasadzie nie wychowywał i o ile radziliśmy sobie w szkole i byliśmy grzeczni. Problemy pojawiały się i przemijały, a rodzice nie martwili się, że powinien nas obejrzeć psycholog. Kiedy życie przestało być proste?
Nie mogłam uwierzyć – przed punktem szczepień kłębił się tłum, wszyscy stali w zwartych szeregach, dysząc sobie w karki. Na szczęście wszyscy byli w maseczkach, choć niektórzy tylko do połowy – odsłonięte noski i zadowolenie na buziach nieskażonych myślą. Pomyślałam, że warto zapamiętać tę chwilę, w której ludzkość tak dzielnie walczy o przetrwanie i przestrzega zaleceń niejakiego Darwina – egoizm nade wszystko.
W każdym razie dostałam szczepionkę i spodziewając się lekkich hmm… niedogodności, poszłam wcześniej spać, stawiając obok łóżka paracetamol i wodę. W nocy padał snieg, było cicho i przytulnie, a ja dygotałam z zimna pod wielką pierzyną, nie mogąc sie ruszyć, a ból mięśni był coraz większy. Nie wiem jak dużą miałam gorączkę, ale chyba niezłą, bo mój mózg wygenerował… kolorowe buteleczki.
Kiedy mam wielką gorączkę, ponad 39 stopni, wtedy pojawia się w umyśle mym taki interesujący film, w którym układam na niekończących się półkach zielone, różowe i niebieskie buteleczki, układam je równiutko i jedną za drugą, jedna za drugą, buteleczki pojawiają się nie wiadomo skąd, a ja cierpliwie, bez złości czy zniecierpliwienia kładę je na półkach całymi godzinami, stawiam i układam równiutko w wielkim skupieniu.
Kolejny dzień i kolejna noc były trochę lepsze, i choć bolało, to byłam już w stanie zażyć paracetamol. A dziś juz luzik. A, muszę jeszcze nadmienić, że kiedy mam jeszcze większą gorączkę, mam jeszcze inne rzeczy do zrobienia, ale to już inna historia. A żeby było jeszcze weselej, to po raz pierwszy od ponad roku zrobiłam obrazek, taki sobie, ale mój:
Pan i Władca pojechał dziś do dentysty, długo nie wracał, zadzwoniłam… Powiedział, że jest w karetce i nie może rozmawiać, bo jedzie do szpitala.
Wiem tylko, że zatrzymał się przed pasami, żeby kogoś przepuścić i wtedy wjechał w niego rozpędzony samochód, przepchnął go przez pasy i …
… i teraz jedzie na prześwietlenie, bo nie może oddychać.
Życie, żeby ty dupę miało…
UPDATE:
Wraca do domu, mówi, że nie jest tak źle, ale nie wiem, czy wie, że jutro dopiero zaczną go boleć mięśnie i nie będzie mógł ruszyć głową, chyba że zdejmie ją sobie z szyi. Ufff… Tylko samochód nieźle ucierpiał, ale jak napisała Magdissima, „się wyklepie”
Dziękuję, jesteście niesamowite. Miałam rację: najważniejsze są teraz moje blogowe przyjaźnie. Luv ya all!
