Do zabawy musiały nam wystarczyć patyki, piasek, czasem piłka i trzepak. Graliśmy w klasy, w dwa ognie, w podchody i w gumę i łaziliśmy po drzewach jak małpy. Telewizory były tylko w niektórych domach, ale książki były pięknie ilustrowane i wcale nie bardzo drogie. Nie było epidemii, a do zwalczania przeziębień służył sok z malin i gorąca herbata. Do lasu łaziliśmy sami i nikt nas nie pilnował, a do domu wracało się, kiedy już było ciemno. Żarliśmy niemyte owoce i nikt sie nie zastanawiał, czy coś na nie nasikało. Mieliśmy pozdzierane kolana i łokcie i nikt się nie przejmował, że dostaniemy gangreny, wystarczyło napluć na ranę i przyłożyć liść babki. Jedliśmy byle co, a chleb z cukrem był wielkim przysmakiem i nikt z nas nie był gruby.

Ciuchy często donaszało się po starszych dzieciakach, zresztą nikt nie zwracał uwagi na ubrania, bo nie było na to czasu. Wszyscy mieli trampki albo tenisówki, często odnawiane kredą albo tartą cegłą i dopóki nie spadały z nóg, nie mieliśmy żadnego problemu z modą i trendami.

Nikt nie odprowadzał nas do szkoły, a tym bardziej nie odwoził. Kiedy rano padał deszcz, chlapaliśmy się w kałużach i błocie i nikt nie zmieniał nam skarpetek, więc siedzieliśmy z mokrymi stopami i nikt od tego nie umarł. Nie mieliśmy kieszonkowego, choć czasem udało się wyprosić od rodziców dwa złote na ciastko, a ulubionymi łakociami były dropsy i oranżada w proszku, która wysypywało się na dłoń i pluło, żeby zaczęła się pienić.

Wyrośliśmy na ludzi, choc nikt nas w zasadzie nie wychowywał i o ile radziliśmy sobie w szkole i byliśmy grzeczni. Problemy pojawiały się i przemijały, a rodzice nie martwili się, że powinien nas obejrzeć psycholog. Kiedy życie przestało być proste?

Jedno ze szczęść przyszło w piątek, w postaci dwóch paczek. Okazało się, że paczki są niekompletne, albo jest ich za mało, w każdym razie sobotę spędziliśmy na pisaniu reklamacji i martwieniu się, że kupiliśmy badziewie, które już na zawsze będzie leżeć bezużytecznie w garażu, a naszych strat nic nie powetuje. Ponieważ wszystkie paskudne rzeczy dzieją się przed weekendem, kiedy nic, ale to absolutnie nic nie da się załatwić, więc ledwo dotrwaliśmy do poniedziałku. Zaraz po ósmej zadzwoniłam do kuriera, który nam piątkowe kłopoty przywiózł i zapytałam, czy może, tak przypadkiem, że może… że może została mu jakaś paczka, bo nam właśnie jednej do szczęścia brakuje. Pan kurier powiedział, że właśnie do nas jedzie, bo jest do nas przesyłka. Ha! Co za radość.

Spędziliśmy ponad godzinę na składanie szczęścia do kupy i teraz nareszcie mogę spać nie na podłodze, wygodnie wstawać i kłaść się, ba, mogę nawet mieć słuchawki pod ręką, a hantle i ciężarki Pana i Władcy nie wyglądają już tak paskudnie. 160 centymetrów szczęścia wszerz.

Chcieliście więcej o świętach, to macie:

Wczoraj skończyło się żydowskie święto Purim – Święto Losów, (Losowania), jedno z dwóch świąt, o których nie wspomina Tora (drugie to Chanuka), obchodzone w czasie ostatniej pełni przed wiosenną równonocą – w tym roku od wieczora 25 do wieczora 26 lutego i jest najradośniejszym żydowskim świętem.

A było tak (albo nie było, bo z tymi biblijnymi opowieściami różnie bywa): Estera (prawdziwe imię: Hadassa) była żoną perskiego władcy Kserksesa, jedną z wielu w jego haremie, ale za to najukochańszą. Estera nigdy nie powiedziała swojemu panu i władcy, że jest Żydówką, tak jak doradził jej Mordechai – kuzyn, który ją wychował. Ministrem na tym samym dworze był gość o imieniu Haman, który miał totalnie antysemickie poglądy i pewnego dnia postanowił zgładzić wszystkich żydów i drogą losowania wyznaczył datę tej zagłady (stąd nazwa święta). Estera dowiedziała sie o tym i poprosiła swojego męża, by urządził imprezkę, na którą zostanie zaproszony również Haman.

W trakcie przyjątka Estera oskarżyła Hamana o podłe zamiary i poprosiła króla o łaskę dla swojego ludu. Haman został powieszony, jego dziesięciu synów też zostało zabitych, a w całej Persji Żydzi zabili około 75 tysięcy ludzi. Cała ta pogodna historia działa się (jeśli się działa) w V wieku przed naszą erą i została opisana w „Megilat Ester” – Księdze Estery, która jest publicznie czytana w czasie święta. Ciekawe jest to, że może być czytana przez każdego wyznawcę, pod warunkiem, że nie będzie to kobieta, upośledzony, albo niepełnoletni.

W czasie święta nie wolno sie smucić i nie wolno pościć. Wszyscy mają się cieszyć, pić wino w wielkich ilościach i obżerać się ile wlezie i się cieszyć. Ludzie przebieraja się i spaceruja w wesołych korowodach, niosąc kosze pełne wina, owoców i słodyczy, którymi dzielą się z innymi. W czasie czytania Księgi Estery, za każdym razem, kiedy pada imie Hamana, wszyscy maja obowiązek hałasować krzycząc, tupiąc, wyjąc syrenami, bucząc, lub kołacząc czym się da.

Nie można nie wspomnieć o purimowych ciasteczkach, zwanych hamantash – uszy Hamana. Są to trójkątne ciasteczka, te najbardziej tradycyjne nadziewane miodem, makiem, figami, orzechami i daktylami, a te współczesne – czekoladą, owocami lub serem. Przepis znajdziecie, wpisując w wyszukiwarkę „hamantasze”.

Chag Purim sameach! Wesołego święta Purim!

Pisze się חג פורים שמח, a czyta –  KHAG pu-REEM sah-MAY-akh

Pozdrawiam!

Dziękuję za troskę, dziękuję. Tęskniłam za wami, ale nie miałam siły pisać, choć nazbierało się trochę rzeczy do napisania. Ale z drugiej strony musiałabym znowu dzielić się z wami kłopotami i smuteczkami, a ponieważ wiem, że macie masę własnych kłopotów, więc pomyślałam, że przemilczę. I przemilczałam, ale teraz muszę się wytłumaczyć.

Siedzę na kanapie, wygodnie, mam herbatkę z cytryną w zasięgu ręki, w boku boli tylko trochę, zresztą mogę wziąć tabletkę. Za oknem prószy białe, pies śpi, chrapiąc jak tylko on potrafi i jest dobrze. Tak, mogę powiedzieć, że jest dobrze, bo oddałam moją Matkę do domu seniora. Jakkolwiek to brzmi, to właśnie tak jest: oddałam moją Matkę do domu seniora.

Pod koniec stycznia odebrałam ją z zakładu opiekuńczo-leczniczego, w którym była przez trzy miesiące. Mieli ją nauczyć życia po amputacji – przenoszenia się z wózka na łóżko i odwrotnie, zajmowania sie sobą w obrębie łóżka i innych, potrzebnych rzeczy. Mama nie chciała ćwiczyć. Walczyła z rehabilitantami do utraty tchu – dziś nie może, bo źle spała, nie, bo się spóźnili, nie, bo ją boli… Wersja dla mnie brzmiała: „nie mam tu żadnej rehabilitacji, przychodzą i sadzają mnie na wózek i każą siedzieć godzinami”. W grudniu zachorowała na Covid i wtedy już jakakolwiek aktywność fizyczna się skończyła.

Po trwających przez trzy miesiące awanturach, dyskusjach i tłumaczeniach (wszystko przez telefon) dotyczących jej powrotu do domu (ja chcę do domu, dam sobie radę, tylko do domu, żebyś nie próbowała mnie zabierać gdzie indziej. Mamo, przecież nie będzie tam nikogo, kto by ci pomógł, kto ci da jeść, kto zrobi zakupy… Na pewno się ktoś znajdzie, jakoś sobie radziłam do tej pory… Miałaś dwie opiekunki, przez kilka godzin dziennie, a ja już nie mogę i nie chcę za to płacić… To ja zadzwonię do mojego lekarza ((tego samego, który doprowadził do amputacji, bo nie chciało mu się ruszyć dupy i zbadać jej osobiście)) i on na pewno kogoś znajdzie… Mamo, kogo ci znajdzie, już dawno cię olał, a w pandemii godzina opieki kosztuje majątek… To ja muszę pomyśleć, czy nie zadzwonić na policję… Zadzwoń, jasne, na pewno mnie wsadzą za pozostawienie cię bez opieki i będę miała spokój…Tony emocji. Megatony bezradności.), przywiozłam ją do miejsca, w którym mieszkam, czyli u Pana i Władcy.

Chciałam, żeby trochę odpoczęła po paskudnym zol-u, żeby się wyspała w ciszy i spokoju i żeby jakoś przekonać ją do planu, który z wielkimi moralnymi dylematami opracowałam. Była u nas tydzień i troszeczkę. Fizycznie nie dawaliśmy rady nawet we dwójkę z Panem i Władcą. Nie daliśmy rady przesadzić jej nawet raz z łóżka na wózek, co dwa dni przychodził mąż córki, żeby pomóc. Prawie nam nie pomagała, totalnie bezwładna i bezradna, więc kiedy ją przebierałam i myłam, nadwyrężyłam sobie ręce. Nie chciała ćwiczyć, twierdząc, że nie ma żadnej motywacji do ćwiczeń, po co jej to i takie tam. A ja siedziałam płacząc z bólu i bezsilności, bo nie byłam w stanie nawet jej posadzić na łóżku, żeby choć zjadła na siedząco.

Zgodziła się na dom seniora, być może dotarło do niej, że nie mogę się nią zajmować. Ale już drugiego dnia pobytu zarzucała mi, że się jej pozbyłam, że w ten sposób pozbywam się wyrzutów sumienia, że chce do domu, na pewno da sobie radę z jedną opiekunką. A ja tylko mówię: tak, na pewno wrócisz do domu, tylko musisz ćwiczyć, żebyś była jak najbardziej samodzielna, zobacz, masz tam dobrą opiekę, panie są miłe i jest pyszne jedzenie. I siedzę na kanapie, próbując nie myśleć o bólu w boku, z powodu kręgosłupa, lekko tylko uszkodzonego w czasie, gdy próbowałam ją dźwigać. I jest dobrze. Zapewne poświęcę moje oszczędności, które zbierałam na rehabilitację, na swoja starość, na wszelki wypadek, ale co tam. Jest dobrze.

Pan i Władca miał mieć w poniedziałek operację biodra. Odwołano. Jeszcze chodzi, ale ledwo. Moja mama jest w ZOL i nie mogę się z nią dogadać, bo ma demencję i niczego wiążącego przez telefon nie mogę się od niej dowiedzieć, a już na pewno nie mogę się dowiedzieć, co mam z nią zrobić od 12 stycznia, kiedy ją wypiszą z ZOL, a ja znowu będę mieć biegunkę ze stresu.

Mnie od wielu tygodni boli nerka, boli bardziej i bardziej i właśnie zakończyłam noc zwijania się z bólu. Nie mam się do kogo zwrócić, chyba że za pieniądze, których nie mam na ten cel, więc kupuję sobie leki rozkurczowe, które tylko trochę pomagają.

Moje dziecko pracuje w szpitalu, prywatnym wprawdzie, ale jednak. Nie widziałam jej od dwóch miesięcy i już odwołałyśmy wspólne święta. Muszę zdobyć pracę = kasę, bo nie mam żadnych dochodów, a oszczędności się kończą po wielomiesięcznych opłatach za opiekę nad mamą, która naprawdę już nie czai i ma debet na koncie w wysokości 1500 zł, ale to pewnie jest niewiele w porównaniu z tym, czego doświadczają inni, bo ja przynajmniej mam co jeść i jest mi ciepło w dupę i mogę iść z psem do veta na szczepienia. A artyści, którzy nikogo nie (z)bawią dostają setki tysięcy i to jest piękne i sprawiedliwe, bo jacyż są potrzebni i wspaniali. Pracy nie dostanę, bo nic nie umiem i ogólnie nie ma rekrutacji, oprócz ratowników medycznych i lekarzy. Jestem świetnym lekarzem, ale nikt o tym nie wie, więc z pracy nici.

Wprawdzie nie mam siły rano wstać, bo chyba zaczynam mieć depresję (punkty za składnię) i boli mnie codziennie już nie tylko noga, ale jeszcze i nerka, choć noga jakby mniej, bo nerka teraz rządzi, ale jednak wstaję i przytulam psa i całuję Pana i Władcę i nawet próbuję żartować, ale najchętniej leżałabym i myślała o końcu tych wszystkich okropnych rzeczy, które się dzieją i kiedy mówię o końcu, to myślę o końcu takim, który kończy wszystkie okropne rzeczy i pozwala odpocząć. Już nawet wyjechać mi się nie chce, bo nie mam siły i nie mam co zrobić z moją matką, która kiedyś była miła i fajna, a teraz niszczy mi życie (wyrazy potępienia i niechęci do mnie proszę zamieszczać poniżej w godzinach od 7 – 22, bo potem idę spać).

Cieszę się, że niektórzy z was (nas) mają jeszcze dość poczucia humoru, woli walki, fizycznej siły i dobrego spojrzenia na rzeczywistość i że mogę was odwiedzać zdalnie (co to za słowo do diabła?) i myśleć sobie, że jeszcze jest jakieś normalne życie. Pozdrawiam.

Pod Spodem: Ku pokrzepieniu serc – reklama, ale nie namawiam do zakupu

Wiem, wiem, tyle się dzieje arcyważnych rzeczy, tyle bitew do wygrania, tyle słów do wykrzyczenia, plakatów do namalowania, tak wiele pisu do obalenia, kłótni do przeprowadzenia i tak dalej, ale nie mogę przemilczeć spraw bardziej ulotnich, antysmutkowych i czarodziejskich.

Pierwsze CiP wymyśliła Fuscilka (chyba ja wymyśliłam skrót, choć może się on nie podobać konserwatywnej części społeczności). Natychmiast Ciepłe i Puchate zostało przygarniete przez wszystkich potrzebujących i rozproszyło się po świecie jak dobra nowina. Nie można się oprzeć uczuciu przytulności, kiedy dostaje się Ciepłe z Puchatym, nie można się nie uśmiechnąć i nie poczuć się lepiej choć przez chwilę malutką. Ja tak mam i myślę, że nie jestem osamotniona w tym odczuciu.

Ale oto zjawił się Piotr, zwany Skowronem, który nie znając zapewne genezy pierwszego CiP, wymyślił, że ten skrót oznacza Całuski i Przytulaski, co jest jedną z najsłodszych rzeczy, które facet na przestrzeni wieków skompilował (obok poezji lirycznej, pralki i odkurzacza).

Dobra, nie zawracam głowy. Ja tak poza trybem.