Trzy dni temu był wtorek, wstałam, wypiłam herbatkę, pomyślałam sobie, że kiedy wrócę ze spaceru z Panem Psem to ogarnę chałupę, może trochę poprasuję, pojadę nadać Bardzo Ważne Dokumenty do firmy kurierskiej, napiję się kawci…

Wróciłam do domu pięć godzin później ze złamaną w kolanie nogą, telepiąc się z zimna i emocji, z zespołem stresu pourazowego i totalnie bezradna. Było mniej więcej tak: na spacerki chodzimy czasem z prześlicznym owczarkiem niemieckim o imieniu (nomen omen) Taran, oraz z jego panem, rzecz jasna. Taran dopiero wyrasta ze szczenięctwa, jest najszybszym psem tej rasy na świecie i zostałby uznanym mistrzem świata, gdyby patrzył, dokąd pędzi. W każdym razie w swoim szaleństwie, prawdopodobnie skręcając o 90 stopni walnął mnie swoim tyłkiem w lewe kolano. Dalej nie pamiętam, ale po chwili usłyszałam własny wrzask. Wrzask był przepiękny, czysty i wypełniony po brzegi bólem (poetycko, nie?), a słychać go było zapewne w Opolu. Kiedy już przestałam trochę wrzeszczeć, pan Tarana zadzwonił po pogotowie, przyjechali po ok. dwudziestu minutach, wcześniej zjawił się Pan i Władca, zabrał do domu Pana Psa, który leżał przy mnie i pilnował, a wszystko to działo się na ulicy, vis a vis mojego domu, dziękuję przejeżdżającym wówczas kierowcom o absolutny brak zainteresowania.

Miałam szczęście, bo tego dnia SOR nie był zbyt oblegany, pomogły też koneksje progenitury, tak więc około czternastej byłam w domu zdiagnozowana, z nogą w ortezie, zaopatrzona w kule i życzenia dobrego zdrowia, głodna niewyobrażalnie i przerażona bólem, który czułam. W nocy udałam się przepisowo do toalety z nieszczęsnymi kulami i cóż… straciłam równowagę i stłukłam sobie plecy oraz urządzenie zwane kością ogonową, ale noga ocalała.

Od dziś mam super-sportowy wózek, na którym śmigam po całym domu (na razie tylko na parterze, a córeczka dzwoni do mnie co kilka godzin z pretensjami, że nie mogę używać wózka, bo już nigdy się z niego nie podniosę, będę miała dystrofię i skończę jako kaleka, albo jeszcze gorzej, ale to już nie będzie jej sprawa. Jasne, powinnam skakać z kulami, rozbijać sobie łeb i łamać dodatkowe części ciała i jeszcze nie zdążać do toalety, bo wózek to dla mnie śmierć i hańba dla rodziny… A tak chciałam czerpać radość ze wszyskiego, nawet ze złamanej nogi… Poza tym Pan Pies nie chce chodzić na spacery, tylko leży i mnie pilnuje, kochany Quattro. A Pan i Władca nawet odkurzał i gotował… Życie jest cudne. Pozdrawiam wszystkich.

No i po świętach. Na szczęście dożyłam końca, a zapewniam, że nie było łatwo. Po raz pierwszy robiłam wegetariańską kolację wigilijną. Przekonałam się, że przygotowanie wszystkiego wyłącznie z nie-mięsnych produktów kosztuje więcej pracy, niż kiedy zjada się zwierzęta. A oprócz tego, uzyskanie fajnych smaków jest niesłychanie trudne, zwłaszcza dla kogoś, kto gotuje tylko trochę lepiej, niż Pan Pies… Póki co, leczę resztki stresu pourazowego i przygotowuję się, żeby przyjąć na klatę Nowy Rok, który będzie pełen wyzwań, którym mogę nie sprostać. Ale i tak was wszystkich kocham i życzę, czego tylko chcecie.

Tak się składa życzenia! (ja i córka)

Wojna miała się już dawno skończyć, ale trwa już od pięciu miesięcy. Żołnierze siedzą w okopach, znosząc wszy, szczury i przenikliwe zimno. Ich dowódcy nie przejmują się tysiącami poległych i rannych, ani losem tych, którzy walczą za swoje ojczyzny, choć to nie jest wojna żołnierzy – to wojna europejskich władców, próbujących wydrzeć dla siebie jak najwięcej ziemi, poddanych i przywilejów.

Jest wigilia 1914 roku. Pod Ypres umilkły strzały, żołnierze po obu stronach frontu cieszą się z chwilowego spokoju. Niemiecki Pułk Saksoński rozpala światełka w swoich okopach i zaczyna śpiewać „Stille Nacht” (Cicha noc), a głosy żołnierzy wybrzmiewają pięknie w wieczornym, mroźnym powietrzu. Po chwili kolędę zaczynają śpiewać walijscy fizylierzy i Szósta Jednostka Gordon Highlanders, z obu stron zaczyna się wykrzykiwanie życzeń światecznych. Dowódcy oddziałów niemieckich i brytyjskich spotykają się na ziemi niczyjej i uzgadniają, że nie będą do siebie strzelać aż do drugiego dnia Świąt. Żołnierze mieli zostać w okopach, ale wkrótce wszyscy je opuścili i zaczęli wymieniać się podarunkami. Pochowano zmarłych we wspólnym grobie, dzielono się tytoniem i słodyczami, rozegrano mecz futbolowy, zakończony nadzianiem się piłki na drut kolczasty…

Rozejm nie spodobał się oficerom ze sztabów. Zabroniono dalszego bratania się z wrogiem pod groźbą rozstrzelania, a żołnierzy często przenoszono w inne miejsce, żeby nie zdążyli się zaprzyjaźnić z przeciwnikami…

Tę historie opowiada poniższy, krótki film, który właściwie jest reklamą czekolady i sklepu Sainsbury 🙂

Wesołych Świąt dla was wszystkich. Merry Christmas for all of you. Feliz Navidad a todos. Frohe Weihnachten an alle. Buon Natale a tutti.

„Który skrzywdziłeś

Który skrzywdziłeś człowieka prostego

Śmiechem nad krzywdą jego wybuchając,

Gromadę błaznów koło siebie mając

Na pomieszanie dobrego i złego,

Choćby przed tobą wszyscy się skłonili

Cnotę i mądrość tobie przypisując,

Złote medale na twoją cześć kując,

Radzi że jeszcze jeden dzień przeżyli,

Nie bądź bezpieczny. Poeta pamięta

Możesz go zabić – narodzi się nowy.

Spisane będą czyny i rozmowy.

Lepszy dla ciebie byłby świt zimowy

I sznur i gałąź pod ciężarem zgięta.”

Czesław Miłosz

17:06

I co pokazała opozycja? Że jest nieodpowiedzialna, zakłamana i że ma nas wszystkich gdzieś. A można było łatwo zapobiec. Dziesięciu głosów zabrakło. Dziesięciu. Nie pierwszy raz tak się stało, że zawiedli. Kiedyś przed jakimś ważnym głosowaniem się obrazili i wyszli, a rządzący zrobili co chcieli, jak zwykle. Nieobecnym posłom opozycji mogę tylko powiedzieć: idźcie się walić (excusez le mot).

A tysiące ludzi marzło wczoraj, żeby zaprotestować, pokazać, że im zależy. Właściwie to nie chce mi się gadać, więc się lepiej zamknę.

I tak nie mam co robić. Siedzę i czekam aż skończy się malowanie „na górze” i wtedy będę mogła zabrać się znowu do pracy. Strasznie mnie dołuje to, że posprzatałam już dokładnie „na dole” i z racji kurzu powinam właściwie zaczynać od nowa. Nie zacznę, wolę się wyprowadzić do domu, w którym nie robi się generalnych porządków przez dwa miesiące, a jedynie przez dwa dni. Ale szaleństwo się we mnie tli i mam nadzieję, że do końca tygodnia uporam się ostatecznie z katastrofą, która ma miejsce piętro wyżej. Z racji depresji remontowej wczoraj przez cały dzień miałam na głowie czapkę, która jakoś odgradzała mnie od pomysłu natychmiastowego opuszczenia domu z węzełkiem na plecach i starym psem u boku (Fuscilko, tobie zawdzięczam ten pomysł, wiesz, że ciepłe i puchate 🙂

i dzień słuchania muzyki irlandzkiej, która zawsze przenika odrobiną optymizmu, choćby to były piosenki śpiewane na pogrzebach, tak jak ta:

No i wreszcie doszłam do tego „do góry nogami”. Chodzi o proste ciasto, które kiedyś zrobiłam i wyszło. Kiedy mówię, proste, to proste. A idzie to tak:

100 g masła/margaryny i żeby było/a roztopione, 100 g cukru (może być brązowy), 200 g mąki, 1/2 łyżeczki proszku do pieczenia, 1/4 łyżeczki sody, 1 jajo duże w temp. pokojowej, 60 g jogurtu, 100 ml mleka, trochę soli, rozmieszać wszystko dokładnie. No i owoce. Najlepsze jest z anananananasem, ale ja robię ze śliwkami i też jest pyszne. Jakiekolwiek owoce mamy, kładziemy je niestarannie na dno foremki, uprzednio dodając małe kawałki masła, tak żeby sie nie przypaliły. Na owoce na dnie lejemy ciasto i wstawiamy do pieca nagrzanego do 180 stopni i pieczemy przez 40-50 min. Kiedy trochę wystygnie kładziemy talerz na wierzch foremki i odwracamy ciasto do góry nogami tak, żeby wszystkie owoce znalazły się na wierzchu. U mnie wygladało to tak:

Przed odwróceniem i po odwróceniu. Upside Down Cake. Ciasto do góry nogami. Robione do góry nogami, ze złością, hihihi.

Kochaaaaani moi, a zwłaszcza kochane. W skrócie o wydarzeniach mało ważnych i nieistotnych z punktu widzenia Wielkiego Świata, więc jeśli nie macie czasu, albo ochoty, to nie musicie czytać, choć nie samą polityką człowiek żyje… Po pierwsze wejście do domu zarosło, ale nie tak bardzo jak poprzednio, za to okno w łazience wyglądało tak:

Pan Pies ledwo chodzi. Tylne łapy nie chcą go słuchać, często nie może wstać i chodzi wolniutko i niechętnie. Na szczęście już nie kuleje, pewnie po tabletkach, które mają zregenerować stawy. Nasz cudaczek (cudowny+psiaczek) ma już około 10 lat, co przelicza się na ludzkie 80 lat 😦 . No i musi trochę schudnąć, co jest dla niego straszną karą. Na zdjęciu: po śniadanku, które jadł na leżąco, z uchem w swojej malutkiej, 5-litrowej miseczce:

Wyremontowałam naszą paskudną, starą skrzynkę na listy. Wyszorowałam, pomalowałam, ozdobiłam. Za bardzo mi się nie podoba, ale przynajmniej nie budzi już obrzydzenia. Łe.

Rybki przetrwały. Zwykle są same przez całą zimę, nikt ich nie karmi i nie gada z nimi, ani nie pilnuje, więc mnożą się na potęgę, a niektóre zrobiły się strasznie wielkie, jak na rybki ze sadzawki. Kiedyś ich nie lubiłam, ale teraz kiedy widzę, jak się cieszą, kiedy staję na brzegu, jak płyną szybciutko w moją stronę i skaczą, kiedy rzucam im jedzenie, to mogłabym je przytulać na „dzień dobry”. Te śmieci w wodzie, to ich poranne jedzonko:

No i to chyba tyle. A, nie, jeszcze jedno – zdarzyło się ostatnio, że miałam urodziny, a Pan i Władca zadbał o to, żebym nie schudła i szwardzwaldzki torcik nabył drogą kupna:

No to teraz to już chyba wszystko. Bardzo was pozdrawiam i tęsknię za czytaniem waszych blogów, ale na razie jeszcze nie mogę was odwiedzać. Przytulam!

Jest tak: nasz najbliższy sąsiad, ten który graniczy z nami od północnej strony podjął decyzję o sprzedaży swojego domu. Dom jest wielki, trzy- piętrowy, z paskudnym, ogromnym dachem (nie takim ślicznym jak nasz – zdjęcie naszego poniżej) i z nieprzyjemnym zapachem pleśni w środku.

Dotąd lubiliśmy naszego sąsiada, przede wszystkim dlatego, że traktował swój dom jako letnią rezydencję i przyjeżdżał najwyżej raz w miesiącu, pił z nami piwo i pokazał nam Cuxhaven, ale ponieważ perfidnie ukrył przed nami fakt wystawienia domu na sprzedaż i niestety dowiedzieliśmy sie o tym przypadkiem, więc nie należy już do naszych ulubieńców.

Nasi ulubieni sąsiedzi, ci którzy mieszkają najbliżej rzecznego wału i graniczą z domem do sprzedaży z drugiej strony, D. i B. ciągle piszą do nas niepokojące wiadomości: byli jacyś ludzie oglądać dom, wyglądają nieodpowiednio, albo asocjalnie, albo bardzo głośno mówią, albo zamierzają zrobić tu dom wakacyjny dla przyjezdnych, albo zgłaszają nam inne nieprawidłowości. A wszyscy, cała czwórka błagamy los, żeby nowi właściciele: a) nie mieli za dużo dzieci; b) nie mieli zbyt wielu psów; c) nie hodowali kur; d) nie zrobili domu wakacyjnego; e) nie urządzali imprez w ogrodzie; f) nie mieszkali tutaj; g) nie przyjeżdżali częściej niż raz w roku. Wszystkie nasze wredne i nie-wredne życzenia są możliwe do spełnienia, więc może się uda. Poza tym chcielibyśmy, żeby nowi byli jedno lekarzem – geriatrą, a drugie weterynarzem, mogą być gejami, ale nie powinni być młodzi ani zbyt starzy, mają nam fundować piwo raz w tygodniu i pokochać nasze psy – Quattro i bigielkę sąsiadów – Mabel. A reszta powinna się ułożyć, no co nie? 🙂

Lud wybrał.

Kurwa, kurwa…