Byłem ze Zbigiem w biurze, było super. Tyle nowych osób, które mnie głaskały i mówiły jaki jestem piękny. 

Potem Zbig pracował, a ja się nudziłem i nie wiedziałem po co tu jestem i co mam robić, tym bardziej, że przestali głaskać. Kręciłem się trochę po pokojach, ale nikt nie miał dla mnie czasu. Na szczęście Ewa zabrała mnie do domu.

18 luty 2014

Zwiałem. 

Wracaliśmy z Ewą ze spaceru i jak zwykle pozwoliła mi pobiec bez smyczy od wjazdu na drogę do domu. Wokół są sosny i różne suche zarośla i nie za bardzo lubię tam chodzić, bo mnie drapią po… no wiecie gdzie. Ale tym razem poczułem zapach jakiegoś zwierzęcia, więc poooooognaaaaaałem. Przez las i polanę, potem znowu zarośla i las, słyszałem jak mnie woła, ale nie mogłem przestać biec. Nie powiem wam co jeszcze tam robiłem, ale wróciłem szybko i biegiem, kiedy tylko było to możliwe. Ewa stała wśród traw i powiedziała, że przeze mnie ma zawał. Ale przecież nie było mnie może 5 minut.

O, tam byłem, tam gdzie patrzę:

Wiecie co? Warto było, choć zadrapałem sobie pachwinkę…

2 luty 2014

Rano budzę się, kiedy Zbig schodzi z góry i klepie mnie po klacie, a potem schodzi Ewa, mówi „Cześć Śmierdzielku” i przytula. Potem Zbig je śniadanie, a ja troszkę dosypiam pod stołem – nie ma się co ekscytować, przy stole nigdy nie dają jedzenia. Potem Zbig zabiera mnie na spacer, potem jedzie do swojego biura, a ja dostaję śniadanko. Potem sobie śpię, bo i tak nie ma co robić. Potem idę z Ewą na spacer. Bardzo narzekała, że strasznie ciągnę, że jestem dla niej za silny i jak nie przestanę, to wynajmie jakiegoś karka, żeby mnie wyprowadzał. Okazało się, że kark to nie jest jedzenie, więc się trochę wystraszyłem i przestałem tak bardzo ją ciągnąć. No i nuuuda, bo muszę iść powoli, zamiast biegać po krzakach za Białymi Tyłkami*

Potem wracamy i dostaję śmierdzącego snacka i jestem zmęczony więc sobie śpię i śpię, a potem dostaję obiadek. Zbig wraca z biura (obiecał, że kiedyś mnie tam zabierze) i głaszcze mnie i gadają sobie i oglądają telewizję i wtedy jest fajnie, bo mówią do mnie różne rzeczy, a ja się cieszę. Ewa też się cieszy, bo powiedziała, że przynajmniej nie zostanie zjedzona przez owczarka niemieckiego. Nie wiem czemu tak mówi, ale skoro jest zadowolona z tego, to ja też, zresztą żaden owczarek niemiecki nie ma tu wstępu. Kilka dni temu była tu Dominika i Tom (Dominika to córka Ewy a Tom to mąż córki Ewy) i oni mają dwa małe pieski i bardzo się zdenerwowałem, bo nie wiem czego tu chcą…

To ja w gabinecie Zbiga. Zauważcie, że nie widać mojego ogona, bo tak szybko nim macham. Tak się nazywa ta prędkość – mach. Założę się, że nikt tak nie potrafi!

Muszę kończyć, bo jest wieczór i pora na spacerek. Trochę za dużo tych spacerków i czasem wieczorem już nie chce mi się iść, ale skoro oni tak lubią spacerować… Jak wrócę to dostanę kolacyjkę i będę chrapał przed telewizorem, a potem wszyscy pójdziemy do swoich sypialni. Pozdro.

PS. Tajka, 3maj się, wiem, że nie zawsze było między nami dobrze, ale życzę ci żebyś dostała wreszcie swoich ludzi!  

*Moi ludzie tak nazywają sarny, gdybyście nie wiedzieli

18 stycznia 2014

Dostałem mój pierwszy prezent (oprócz obroży i smyczy, które tylko ograniczają mi ruch na spacerach). Takie coś miękkie i brązowe i po kilku godzinach pojąłem, że nazywa się kangurek. Łaziłem z nim wszędzie i bawiłem się nim wiele razy, ale teraz zaczęło z niego wyłazić takie niesmaczne białe… Ale i tak dalej go lubię i nawet śpi ze mną, choć czasem go gubię w ogrodzie i Ewa go znajduje.

Zacząłem wychodzić sam do ogrodu. Tutaj widać mojego kangurka i patyk i nie wiem na co się zdecydować. Chyba zaraz pójdę spać.

Na razie trzymam się blisko tarasu, a najfajniej jest kiedy wracamy ze spaceru i rzucają mi kij, a potem mnie gonią, a ja uciekam z kijem! Nie trwa to długo, bo szybko się męczą, ale i tak mi nie zależy, bo po spacerze mam ochotę sobie pospać. Żeby tylko nie zapomnieć zabrać do domu kangurka.

Najfajniejsze na  świecie jest jedzenie, ale spanie też jest super. Śni mi się, że jestem malutkim, białym pieskiem i śpię u moich ludzi na kolanach…

13 styczeń 2014

Zacząłem nowe życie, więc postanowiłem wam o nim opowiedzieć. Mieszkam tu od pięciu dni i chyba już tu zostanę. Moi ludzie mnie lubią i ja ich też, chociaż czasem są wredni – nie pozwolili wylegiwać się na kanapie, ale dobra, co tam, moje posłanie jest mięciutkie, dywany są mięciutkie, a podłoga ciepła, więc może być. Poza tym trochę za mało głaszczą – te kilka godzin dziennie, co to jest? I jedzenia za mało. Z jednej strony narzekają, że jestem taki chudy, a z drugiej dają żarcie tylko 4 razy dziennie… A, i jeszcze są strasznie marudni. Że za mało piję, że martwią się moją wyliniałą sierścią, że się nie uśmiecham jak inne psy… Ale poza tym są mili. 

Dali mi nowe imię, więc teraz nazywam się Iwan „Quattro” U…k, jak jakiś bokser, albo nie przymierzając gangsta. Ale Quattro nawet mi się podoba, więc idę do nich, kiedy mnie tak nazywają. Nie muszę iść daleko – najczęściej jestem tuż obok. Najwięcej czasu spędzam z Ewą w kuchni – ona ciągle coś tam robi, ale niestety rzadko jest to jedzenie, więc muszę pilnować kiedy akurat je przyrządza. Nauczyłem się robić takie coś z oczami, że kiedy na nich patrzę i oni na mnie popatrzą, to zaraz wymiękają i wtedy mam zagwarantowane głaskanie i często jakiś kąsek. 

Tu wyglądam przez okno do ogrodu. Ogród jest fajny, ale jeszcze niechętnie wychodzę tam sam. A co jeśli się zgubię? 

To tyle na dzisiaj. Pozdrawiam was – Iwan „Quattro” U…k